میگی نه ؟
روزای ابری میان
دل غم سیاه میشه
یکه تاز بی سبب
دل ابر رسوا میشه
وقته که غم بباره
آخه ابر مال تو نیست
ابر دلش بهاریه
تو سرش جای تو نیست
آخرش خورشید میاد
وقت و نور و دلبری
وقته بوسه با توئه
توئی که تن می بری
می بری به ناکجا
مگه اینجا ابرا نیست ؟
میگی آسمون کجاست
مگه اینجا فردا نیست ؟
تو نگاه غربتیت
یه شبح جون می گیره
شبح خیال بد
واسه روز خون می گیره
مردم ساده ی ما
دل به ابرا ندادن
فکر فرداها شدن
دل به دنیا ندادن
مردمون خدا کجاست ؟
مگه تو ستاره هاست ؟
هر جا بشکنه سکوت
تو دل شرقی ماست
مردمون صدای شب
باز از اون دورا میاد
اگه با شب نباشین
دیگه هیچوقت نمیاد ۲
اما ماها شب شدیم
شبی که روزن نداره
این شب دیگه کاغذی نیست
بشکن بذار غم نباره
این شب به ریشه مون زده
شبش تمومی نداره
چون من و تو در به دریم
رو گُرده ی ما سواره
ترس تو دلای بی سکون
فاتحه هر شب می خونه
دیگه ماها اسیر نیستیم
ماها خودِ شبِ پیریم ۲
میگی نه بپر
میگی نه بشکن
بگو که فردا
میاریم تو و من ( ۲ )
نهمین روز بهار
باز هم بهار
وقتی آسمون ابرییه
که سایه ای نمی مونه
سایه ها نیم بند میشن و
باد هم ترانه می خونه
تو ذهن خاکستریِ
ابرای سردِ آسمون
بارونِ شُر شُر میزنه
بعدِ اون یه رنگین کمون
نگاه کند خورشید و
سبزینه ی زمینیمون
عید رو به یادم می یاره
تهِ اسفنده قصه مون
زمین یه پارچه زرد و سبز
ابرای تلخ انتظار
بارون تندِ بی قرار
بازم بهار بازم بهار ۲
اگه یه روز بالا باشم
رو سقفِ سایه ها باشم
به ابر میگم عشق بباره
اگر چه باز تنها باشم
تو کوچه ی خاطره ها
جنبِ عطر اقاقیا
خونه ای سرد و ساکته
شب مونده تو بی خوابیا
تو کوچمون عشق می باره
رو سقفمون نور می پاشه
ابر و خورشیدِ آسمون
آدم که با خدا باشه
زمین یه پارچه زرد و سبز
ابرای تلخ انتظار
بارون تندِ بی قرار
بازم بهار بازم بهار ۲
نو بهار اومد دلای بهاری عیدتون مبارک
بر آسفالتِ خیس
یه راهِ بی عابر
چراغها خاموش
ماه بی چهره
شبانه ای مدهوش
ستاره آویزان
به گنگِ این مه دود
لبان ساعتها
ز غمگِنی فرسود
نوای این غوکان
به گوش شب عریان
به خطّ نیزاران
زبانه ای رقصان
زبانی از شعله
ز چاهسار نفت
گُزینِ بی یابان
چو شمع در برمان
نگاهِ من خیره
به طرح آدمها
درون آن سامان
به خانه هایی شاد
شب است و من تنها
صدای پمپی آب
نوار ابری گُنگ
بر روی این پاسگاه
دو ساعتِ گریه
دو ساعتِ لبخند
دو ساعتی ترانه
به یادِ بودِ خانه
مهی که می آید
صدای زوزه ی سگ
شبی مثِ هر شب
دوباره خنده و شک ۲
یه راه بی عابر
چراغها خاموش
ماه بی چهره
شبانه ای مدهوش
واسه تمام سربازان وطن همانان که ساعتها در پاسداری از کیان میهن
تنها قلبی تپنده و گرم جانپناهشان است .
یه قصه ی عاشقونه
یه بازی کودکانه است
یه خط روی ماه کشیدن
با تو به بن بست رسیدن
رو لبه ی تیغ رقصیدن
یه شاخه ی بی جوونه است
یه حرفِ نو از سادگی
با تو همه سرخوردگی
در فصل سرسپردگی
غم یعنی یه سکوتِ کم
ترانه های دم به دم
تا تهِ تنهایی میرم
اون وقته که من تو میشم
شب یعنی اون نگاه تو
گلبوسه های نو به نو
اسمتو باور می کنم
رویا رو از بر می کنم
یه نامه ی بی نشونه است
از داغ و دردِ زمونه است
یه هق هق بی بهونه است
اون دل که شد پناه تو
ترس یعنی فهم زندگی
تا منتهای بندگی
اظهار تن سرمای مرگ
اینه نشون تو یکی ۲
شده از خودت بپرسی ؟
دیگه هیچ کس نمی میره
وقتی تن با تو نباشه
وقتی هر لحظه تو غرقی
وقتی شب پیشت خدا شه
دیگه هیچ کس نمی بینه
که تباهی رنگ ما نیست
با تو هر روز و هنوزم
دل تنگت اشتباه نیست
بذا تا دنیا بدونه
همه سرفرازی با ماست
نشه باز قصه ی تکرار
نشه باز از ماست که بر ماست
نوبهارم که تو راهه
سال نو خنده رو واجب
توی بقچه رفت زمستون
این شروعه واسه راغب
تو سکوت کمی هوس کن
که دوباره جون بگیری
از این بارون دمادم
نه از اشک و آه و ماتم
حرف من غصه ی تکرار
نه خیالبافی بسیار
حرف دردِ ناگهون نیست
شبه و کلام هوشیار
سر تا صبح رسیدن
یه سکون اندازه ی من
یه بغل آوای پرواز
یه قلم با شوق آواز
تن من گیر زمینه
نه تموم دلخوشیهام
واسه گریه کردنم نیست
بغض آغاز نفسهام
بغض بارون خیلی سرده
بارون مرگو نمی فهمه
بارون نفرت نمی بینه
دروغا واسه زمینه
بارون مثل اون یگانه
که نفس میده به هر دم
خیلی پر مهره نگاهش
قد خوبی قد آدم
نه زمین جای بدی نیست
نه زمین جای کسی نیست
شده از خودت بپرسی
بودنت محض دل کیست ؟
دیگه هیچ کس نمی میره
وقتی تن با تو نباشه
وقتی شاهزاده ی قصه
واسه دیدن تو پا شه ۲
سر ظهر دو هفته به عید
برای عزیزم همسرم
برای حکم تبعیدم
یه عالم چشم می خواهم
که پرواز ابد گیرم
در آن سوئی که می خوانم
که می خوانم به آن مانم
که جانم همره مرگ است
که کابوس شرربارم
سیاهه فصلِ لبخند است
از این لبخند برآسودن
حماقت تا به کی بودن
دلت را گرم می دارم
من آن زنگی کهبارم
صداقت منقسم با شک
تنافر پای هر پیوند
ستایش می کنم ما رو
به حکم هرزگی در بند
لبان سوزنی شکلی
که می دوزد به لب آواز
مرا خرسند می دارد
ز هر خاکستری پرواز
بیا با من هم آوا شو
که فردا زهر می نوشم
از آن دستان بی مهری
که هر روز خشم می پوشم
بیا و همدلی وا نِه
به بیکاری و پر وقتی
بیا همسوی بی پاسخ
برای مرز خوشبختی
در آن رویای وهم آور
که همسو مرز نیرنگ است
دلم گرم از نگاهی شد
گهربار رنگِ بی رنگ است
به ختم این کلام من
نگاهی آینه بندان شد
به هر سو خیره خود بینم
که راسِ خویش باران شد
که دردم شوق هجران شد
یه ربع به دوازده ۱۴ اسفند
بی چراغی . . . !
می اومدم و
سایه تنها می موند
می لرزیدم و
سایه تنها می خوند
می خوند از فصل رهائی
پُر بغض بی نوائی
می خوند از رنگِ جدائی
پُر عِطر کهربائی
می خوند از فصل شکستن
از من و از فردا رَستن
می خوند از دردِ پریدن
بی خبر به صبح رسیدن
می خوند از مرگِ ترانه
آره از شرمِ شبانه
پُر می شد از فصل رُستن
بهاری تازه رو جُستن ۲
می اومدم و
سایه تنها می موند
می لرزیدم و
سایه تنها می خوند
می خوند از غروبِ غمناک
شبش از فاجعه جان داد
می خوند از ابر هیاهو
شاپرک گُلی رو جان داد
می خوند از بارون و تیهو
آخ از دشتِ بی آهو
می خوند ااز شبنم سرمست
سرفرازی که زِ شب رست
می خوند از یه آسمون برف
جنگلی رو بی تبر بس
می گفت از بسمِ اقاقی
خدائی و یک چراغی
سایه اما بی خدا موند
پشتِ این پنجره مهمون
سایه دیگه بسه خوندن
شب رو از ستاره روندن
سایه میشه شب جدا شی
یه جورایی سربراه شی
سایه هم رنگِ یه دریاست
توی خوابِ خیسِ موجاست
سایه ها که رمز روءیان
پُر مهرِ کهکشونان
سایه ای اون ورِ دیوار
داد می زد که آوار آوار
آی مردم شب است و زنگار
داد می زد که آوار آوار
آره . . . سربلندی بر دار ۲
کفشدوزک میگه عشق یعنی :
به نام خدا
توی یکی از وبلاگها خوندم که نوشته بود عشق یعنی چه ؟ من هم تصمیم گرفتم در مورد این
واژه بنویسم . عشق یعنی چی ؟
عشق چیه ؟ کجاست ؟ برا کیه ؟
از عشق نوشتن سخته ٬ راحته ٬ میشه نوشت ٬ اصلا نمیشه نوشت ؟
از عشق نوشتن مزخرفه ٬ عالیه ٬ بد نیست ٬ واقعا چندش آوره ؟
عشق قشنگه ٬ خیلی قشنگ و زیبا ٬ با وقار و با ابهت ٬ با متانت و با ایمان.(عشق پاک و مقدس)
میتونه همه جا باشه و با هر کسی . میتونه سلام با تنفر یک زن باشه .میتونه کلام بی احساس
یک مرد باشه . میتونه گریه ی بعد از شکستن آدم آهنی یه بچه باشه . میتونه ناراحتی له کردن
یک گل باشه . میتونه شکستن صدف توی ساحل باشه . میتونه خش خشِ برگ پائیزی زیر پام
باشه. میتونه یک فریاد بی صدا از لبخند زشت کافر به توی مونث باشه. میتونه نگاه شیطنت آمیز
یک شوهر به همسرش باشه . میتونه توی دستهای پُر از خونِ یه قاتل باشه. میتونه خونی باشه
که از دست می ریزه موقعی که داری برای همسرت غذا درست می کنی. میتونه مشت زدنِ به
به دیوار باشه که از عصبانیتِ خیانته . میتونه نگاه هوس بازِ یه مشرک به شرک باشه . میتونه
تهدیدِ یه قاتل به مقتول باشه . میتونه بازیِ بچه گانه ی یک کودک باشه . میتونه نگاه یه پسربچه
به دختر همسایه باشه . میتونه خاطرات بازی های بچه گانه ی دوران بچه گی باشه . میتونه
بوسه ی یک کودک به پدر باشه . میتونه نقشِ یک گل روی قلب تو باشه . میتونه ابراز محبتِ یک
یک عاشق به معشوق باشه .
عشق برا کیه ؟ عشق برای خداست ٬ برای من ٬ برای تو ٬ برای برای همه ی عالمِ هستی .
خدا عشقه یه عشق پاک و مقدس ٬ یه عشق باطنی و پُر تلاطم .خدا معرکه ست و زیبا و عشق
جزئی از وجودِ بی منتهای خداونده .
خدا عشق رو روی زمین آفرید تا فرشته های آسمانی از این نعمت الهی غبطه بخورن . خدا
عشق رو آفرید تا ما آدما گلهای رُز رو به هم هدیه بدیم ٬ تا بگه که ای آدما زمین و آسمون با
عشق معنا میشه ٬ تا ما آدما بدونیم باید چطور به هم نگاه کنیم تا صداقت و راستیِ نگاهمون
کلاممون را معنی کنه و چطوری از لحظات سبزِ در کنار هم بودن لذت ببریم . تا چشمهامون رو
بشوریم و با پارچه ای سفید دستهامون رو به سوی خدا بلند کنیم تا وقتی به کسی ابراز محبت
می کنیم عمقِ قشنگیِ حضورمون رو بفهمه . عشق رو آفرید تا آدمها در عین اینکه در تمام
لحظاتشون خدا وجودداره از هم لذت ببرن ٬ تا بگه باید با هرحرفِ عشق بازی و رقص فرشته های
آسمونی رو به تماشا نشست . خدا عشق رو آفرید تا صافی و قشنگی عرش خودش رو به رُخِ
ما آدما بکشه چون ما آدمهای بی اراده با استفاده ازکلمه ی عشق خیلی دنیای سفید و قشنگِ
محبت رو به کثافت و لجن هوس بازی کشوندیم . تا ما آدمهادرعینِ اینکه کنار هم نیستیم دلمون
برای هم تنگ بشه و چهره ها از یادمون نره . تا ما آدمها بعد از سالها در کنار هم زندگی کردن از
همدیگه خسته نشیم و با وجود تمام تکرارها باز هم برای هم تازه باشیم . با وجودِ تمام لمس
کردن ها و عطرها و حس های ممتد باز برای هم هر روز قشنگتر بشیم . با وجودِ تمامِ از خود
گذشتگی ها بازهمیشه فکر کنیم درعینِ اینکه خودمون هستیم ولی باید برای دیگری هم باشیم
و با یار همکلام بشیم . عشق رو آفرید تا با اینکه هر روز سر یک سفره می نشینیم باز همیشه
طالبِ جمع شدن در کنار هم باشیم . عشق رو آفرید تا بگه که سلطان عشق مادر . خدا عشق
رو آفرید تا ما از نوای آرام و پر از تلاطم یک دوست و همراز بی بهره نباشیم و با صدای اونی که
دوستش داریم صبح ها از خواب بلند بشیم و شبها با نوازشِ دستهای پر از محبت اون به خواب
بریم و با نفسهای او کنار گوش خودمون تمام موجهای مغزیمون به صف به کنار دریای بی کران و
پُر تلاطم هستی کشیده بشه. تا بگه که هر نگاهی که به هم می کنیم در عین سادگی باید پُر
از معنا باشه . عشق رو آفرید تا وقتی دو عاشق کنار هم هستن احساسِ آرامش و امنیت داشته
باشن .
عشق مثلِ یک فرش دست بافته یعنی هرچی بیشتر از عمرش بگذره قشنگتر و تازه تر و
پر قیمت تر میشه و با ارزشتر که آدم سعی میکنه هر لحظه تمیزتر و مرتب ترش کنه . این واژه
اینقدر زیبا و پاکه که هر کسی لیاقتِ درکِ واقعی این واژه رو نداره مثل یک الماس گرون قیمت
که هر کسی نمیتونه اون رو بخره . بعضی از آدمها فکر میکنن میشه پول و ثروت رو جایگزین
عشق کرد . ولی اگه کمی فکر کنید می بینید که هر چیزی جای خودشه و کار خودش رو انجام
میده . به انگشتای خودتون نگاه کنید آیا هر کدوم میتونن کار دیگری رو انجام بدن ؟ نه اینطوری
نیست چون هیچ چیز جدا از هم معنی نداره و باید کنار هم باشه تا تکمیل بشه .
پس بیائید با خدا ایمان نیایش پاکی صداقت محبت مهر همدلی همفکری
گذشت ایثار و با کمک کمی فلفل و نمک عشق رو بسازیم .
عشق یعنی : ( تو به همراه همسرت )
بر آسمان دویدن
می رَویم
بنشسته نخواهیم ماند
این کران
یک قدم است برای پریدن
می رویم
با همرهی دیو و دَد
بیم و شک
افسانه ی راه است بخوان شعله ور شو
تا رفتن و با رفتن
یک لحظه نیاسائیم
گر همسفر مائی
یکسر همه بر هم زن
بر هم شبِ سُکرآور
بی نغمگیِ آخر
سردادگی سایه
بی وزنی شرم آور
یکسر به شرر آگین
همخوانی یکسر به شرر آگین ( ۲ )
می رویم
با قامتِ مدارا
لاله ها بی سران شما را
خونتان گرمی دهِ رگان است
راهتان خورشیدِ شبِ نفرین
صورتگر ظلمت را
نامت به سحر رانده است
تا سوز تواَم بر دل
شاهنشهِ شب مرده است
شب
این همه شب مرده است ( ۲ )
می رویم
فریاد تهی مانده است
می رویم
بنشسته نخواهیم ماند .
هر آنگونه خواستن زیستن
شاید فروترین لحظه ها را به بانگی شادمانه فریاد کنی .
شاید ببینی شاید بدانی شاید بسازی ٬ آنچه هستی .
به هر آنچه سازی نیازت نیست ٬
اما تو هستی و بودنت دلیلِ
دانستن و ساختنت خواهد بود .
شاید بدروی نیکی را
زندگی را
هستی بایسته را
اما با سکوت
لحظه ای چشم را بستن
این آرامش را
این لحظه را ٬
به آینده منگر .
سرگیجه ی شادمانه ای است
که فروترین لحظه ها را به بانگی شادمانه بنگری ٬
فریاد کنی بخوانی و بدانی که بودنت مزیدِ ساختنت خواهد بود .
مرنجان مرا ٬ آنچه را که می بینی باور کن
ضعفِ تو نتیجه ی خواسته های توست که آری
خواسته ای که این گونه بیابی و ادراکی خود خواسته را
سرانجامِ دیدنِ غریزت مآبانه بدانی .
پس فکر کن به دنبال گرما راه بیفت
تو آنی که بدانی
و هر آنی که نمانی
آثار زیاد رویاها کم
در دایره ی زمان نزدیکترین به هیچی
امّا هیچ ترین هستی
هیچ ترین بایدی
هیچ ترین نامی که
بدین گونه می اندیشی .
پس مرا باور کن .
بسیار قبل تر از اینها
راه رفتن حرکت جنبشِ سلولی را باور داشته ای ٬
که خود ساخته ای هستی برون از ادراکِ هستی شناسانه ی فعلی خویش .
پس این جهانِ بدین نزدیکی ٬ قابل لمس تقریباْ در درونِ خود را
به چنگ آور در آغوش گیر
هیچ از دستش مَده .
باز مرا بخوان و ما را
باور کن ٬ که من تواَم
بدونِ رویاها و ضعف ها و نقص های تو
من توی کمال یافته ام .
ما را باور کن .
ا . راغب
دچار
سایه ام بر آب
خوب می دانم
این گِل آلوده
آبیِ من نیست .
وین گذرگاهم
خوب می بینم
این نیاسوده
پای رفتن نیست .
وان نشانی از
شور منزلگاه
خوب می شنوم
لیک زین نُزهت
خاطر من نیست .
شاد می گریم
تلخ می خوانم
فاش می پرسم
در صبوح نیک
راهِ شبگن چیست ؟
شب
نشانی از
روشنی بوده است
سرپناهِ وهم
همگِنی بوده است
هان در این محشر
راز شبنم چیست ؟
رای شبگردان
ترسِ بیهوده است
ای بسا افسون
در زمین بوده است .
تائبانی نیک
گبریانی چند
با سیه پوشان
صورتی بوده است .
صورتِ سایه
صورتِ تردید
صورتِ انســــان
که گُزین بوده است .
من در این
شبزار
راویم امّا
راوی دیدار
راوی لبخند راوی سیمرغ
شب شکن شب یار
آسمان نیلی
روز مهتابین
کس نبود ای دوست
زین سبب گردی
پرسد آیا نِه
یا که مجانین ؟
هم چنان تیره
تُرد پُر آزرم
این شبِ شیرین
این شبح پُر شرم .
ای سحرگاهان
از تو می پرسم
در صبوح نیک
بر رخِ دلدار
راز شبنم چیست ؟
خاموشی
تو حریم سردِ این شب
نمیشه از تو سرودن
نمیشه حتی یه لحظه
از تو و از فردا خوندن
توی بی جائیِ جاده
که تن یخ بسته اسیرم
نمیشه با یادِ اسمت
توی تنهائیم بمیرم .
من همون صورتِ پنهون
توی شبهای درازم
روی عریونیِ جاده
من سراپا التماسم
( به زیارتِ تن تو لب من زائر شب شد
به حکایتِ غم من تن تو تشنه ی تب شد )
تو حریم سردِ این شب
که دلم تنگِ یه رویاست
عشقِ تو چله نشین
سوکِ غوغای شب ماست
توی بی حرفی این راه
این سکوت یه جور معماست
ماهه یخ ستاره تگرگ
این چه جور تعبیر رویاست
این چه جور شبِ بی فرداست
من همون صورت پنهون
توی شبهای درازم
روی عریونی جاده
من سراپا التماسم
من سراپا غرق رازم .
تلنگر
شب از چشمای نازت خیلی دوره
دلم خو کرده با غم جفت و جوره
اگه غصه نذاره با تو باشم
دلم میگه نمیخوام مگه زوره
توی غربت این شب سیاهم
واسه خاطر تو غرق گناهم
اگه بیام نیام واسم دراری
تاریکی تن میشه پناهم ۲
لباس شب نمیخوام
که تنپوشم ترانه است
هوای تازه دارم
که لبریز جوونه است
کرونه بی کرونه
تویی همخون خونه
دلم میگیره بهونه
صدات هنو جوونه
ای سوسن عِطر کهربائی
دنبالم نیای که بی وفائی
فقط صداقتت حقه و ایمون
پنهونی بیا خیالی نیست منو نرنجون ( ۲ )
منو باز جا میذاری
تک و تنها میکاری
صدای هق هقم رو
به روتم نمیاری
مگه سنگه تو سینت
مگه خدا نداری
غرورمو شکستی
پشت پا زدی و رفتی گسستی . ۲
رفتن تو یه خاطره است
از رنگ به رنگ شدن میگه
خورد شدن یه قلب پاک
از سنگبارون قلب تو آره دیگه
نگاه بکن کوه یخم
طلسم من هم وا شده
آب میشی می میری دیگه
کنارت اُستوا شده
رفتن تو یه معجزه است
از پر کشیدن هوس
دیگه دلم تازه شده
گور بابات همین و بس
دل دلکم قربونی شد
دیگه نگو زندونی شد
اما حالا آزادِ از
جهنمت یه جوری شد . . . ( ۲ )
شهریور ۸۴
سنندج
سهم
می دونم باز شاکی هستی
از من این منِ شکسته
از منی که روز و شبها
با توئه با توی خسته
می دونم خیال نداری
دلتو گرو بذاری
واسه ی تنِ خمارم
یه وثیقه ی قراری
حالا که خوابت نمیره
شب شده اَد شبِ یلدا
برو بابا دیگه بس کن
قُر قُرُ تا صبح فردا
نبینم گریون چشاتو
اون چشای قرص ماتو
خیلی روشنه حقیرم
واسه اون زیرآبی میرم
که تو شب دلُ نبینی
از توش تنهائی نچینی
ضرب و زورت کُل واسه من
دل شورت کُل واسه من
اما از تموم دنیا
آخ یه ماچت بسه بر من
یه دفعه صدا نیاری
توی تنهائیم بپیچه
یه دفعه هوا نیاری
دل تنگم بدهیشه
یه دفعه نوا نیاری یه دفعه شفا نیاری
این دفعه خدا بیاری
از ازل تا به همیشه
اینه اصل و رگ و ریشه
اینم تازه هفتمیشه
نگو که نباشی بی تو چی میشه ؟
روز اول هفتمیشه
هفته ها سنگه نمیشه
دل تو شکسته میشه
نه که این سر آخریشه
این دنیا خسته نمیشه
میکَنه با داس و تیشه
دلی که سنگی نمیشه
دیدی که گفتم سیریشه
تا رو خاکی یادته بدجور حالیشه
(( تو هم از نسل قدیم ترائی می بینم ))
کُرکُری خوندن یکیشه
ماتِ ماتی نگو پاتی
که آخه مهره نداری
یه سرباز تک پیاده
بدونِ اسلحه ساده
توی خونه ی سیاه
گیج و فتاده .
بعدِ تو بعدِ من و تو
خیلی ها میان و میرن
اما هیچ وقت نمی فهمن
یه جورائی گیرِِ گیرَن
باز دمم گرم بشمار زنگُ بزن
ما که وقت داریم شعار شعار بدیم
هم فکر و وقت و وسیله
بندا بیرون صدا رُ
هوار بکش سهمِ خودت
کهکشون خیلی بزرگه
بگو تا نکندتت
که خیلی دیره
خیلی دیره .
فقط یک بار ۲۴ ساله ای
تو شبیهِ همه حرفات
ابرِ دلتنگِ بهاری
ساده مثل نور و بارون
با شبا کاری نداری
تو شبیه گریه ی من
بغضِ آغاز شکفتن
ساده مثل هجرتِ تن
از تو خوندن از تو گفتن
دل شبرنگِ زمستون
وقتی برف رو شونه هاشه
دل تنهائی می میره
که سپیدی گونه هاشه
اون چشاشو که می بنده
می بینه برفا بخارن
همه حرفای زمستون
تا سر هُرم بهارن
یکه خاکه خاک بودن
میشکفه تنهائیامون
شاید تقدیرش همینه
رنگ به رنگ شه تو نگامون .
میخوام از خودم برم
تا به خودِ خود برسم
آخه هرزه شد همه وقتای ما
من سراپا هوسم
هیچ به هیچ
سالای قحطی
دله رو گذاشتی رفتی
تو نگفتی که می اُفتی
تنِ بی روح زُمُختی
آره هرزه شد همه خاکِ تنم
دل تنهائیم می میره
تا به گوشت نرسه هرجا که هستی
واسه موندن شاید دیره
شاید دیره اما
وقت ما مقدسه
هر لحظه فقط یکی
تا که به آخر برسه
فقط یک بار می میری
پس نلرزون دستاتو
حل شو تو سبزآبیا
قورت نده این حرفاتو
تو شبیه همه حرفات
ابر دلتنگِ بهاری
ساده مثل نور و بارون
با شبا کاری نداری . . .
کارت تمومه
کارت تمومه
صدا کدومه
نوا نوای
بوسه و کومه
نگا کدومه
چشا جنونه
تنها می مونه
غم تو ویرونه
غما که مردند
دلا که خوندند
چشا سرودند
خون توی خونه
دستا جوونه
دلا جوونه
دلِ دیوونه
غربت حرومه
زده جوونه
خنده رو گونه
بخت سیا هم
هیچوقت نمونه
او در کنارم
زمان کدومه
کنار دریا
فاصله شومه
صدا سروده
نگا چی بوده
لبای وحشی
شب هر چی بوده
امروز که مرده
امشب کدومه
دلم سپیده
دلش یه دریا
تنم یه ساحل
اون موج حرفا
حرفِ یه رنگی
حرفِ خدائی
اونورِ سرما
شبا کجائی ؟
گرمه صنوبر
برگا می رقصند
آبیِ آبی
ابرا می ترسند
دلت عزیزم
هیچوقت نگیره
دلم که گرمه
پیشت اسیره
الهی هیچوقت
سرما نگیری
خنده رُ لبهات
برده اسیری
هوا دل انگیز
خنک بهشتی
نوای دریا
چه سرگذشتی
روز بهاری
روز بهشتی
خدا سروده
چه سرنوشتی
بدی ریز ریز
زمان ریز ریز
دلای برفی
از عمق پائیز ( ۲ )
چی شده ؟
تو تنهائی مثِ
شب های تکرار
کُنجت خلوت ترینه
نازنین یار
تو که بارون ترین
ابر سخائی
نگاهم کن بگو
بی ما کجائی ؟
تو در پیشم ولی
دور از تلاطم
تو اون موجی که ننگش
خواب و آروم
تو رو دریا میگم
آبی ترینم
یه پهنه پر ز احساس و خروشی
واسه خاکی ترین مخمل نسوزی
تو سبزی باقی و در خود خموشی
یه پارچه شوری اما
بی هیاهو
صدام کن من که خوابیدم
چشات کو ؟
لبای ترس و وحشت
آخرینه
تهِ گرما و احساس
اولینه
شبام پژمرده شد بی اسم نازت
هراس آخرم اون یکه رازت
تو محزونم نکن لبخند پرواز
فراموشم نکن آبی ترین راز
بگیر و خنده کن بشمر هوا رو
دستم قلبم دلم این بی نوا رو
که تنهائی توی
خونم نجوشه
صدام بی رونقه
لبهام خموشه
تو تنهائی ولی
من در کنارت
اگرچه خُرد و کوچک
در جوارت
میگم حالا که لبخندت ولو شد
همه حرفام چرند بودش یهو شد .
۹ / خرداد / ۸۵
لنگرود
زمینی
دلبر همنفس من
تو که شادی به ترانه
تو که دلتنگیمو دادی
به شب و شور و بهانه
تو که ناز قصه هامی
همصدامی پا به پامی
توی این برزخ تردید
تا تهِ جنون باهامی
تو که هدیه ی خدامی
گل سرخ آسمونی
آبی و آبی ترینی
آره اینی تو همینی
برترینِ این زمینی ۲
دلبر همنفس من
تو که پرواز بلندی
تو که آئینه ی لبخند
به تن ساز و کمندی
تو که راز غصه هامی
هم ترانه هم نگامی
توی تردید دل منگ
یه یقین نازنینی
تو عزیزترین عزیزی
تو فراموشی دردی
تو امیدی و نویدی
پس چرا ما رو ندیدی ؟
چرا خورشیدُ کشیدی
تو دلم با ریشه چیدی
با تبرزین یه نیرنگ
یه هویی تو سر رسیدی
آره اینی تو همینی
تو سزاوار زمینی
برترین این زمینی ۲
بگذریم
توی هر تیک تیکِ ساعت
یه عالم ستایشه مقدسه
من نمی خواستم بگم
اما صدات برام بسه
تکیه گاه بی نشونت
مُرد و از این دورا رفت
تا آسمون
من نمی ذاشتم برم
اما ستاره بودم و بردن منو
به کهکشون
همه این حرفا یه حسه
حس داغ و سرد سوزن
حس کم نبودِ عشقه
حس کم نبودِ یک زن
من یه بازیگر نبودم
حتی تو خیال شهرم
من هنوز ساده دلم به جون رویا
من هنوز ابوذرم تا خود فردا
من نمی خواستم بگم
اما گذاشتی توی دستم
توی تقدیر سپیدم
توی انگشت سیاهم روز ماهم
من یه لحظه صد سبد روح واسه تن
من یه لحظه مرگ افلاطونی زن
یه شرابِ مونده رو دست خراب
یه حرومی بی نشونی بی صواب
من هنوز گنگم به جرم خاطره
من هنوز سردم بذار شب باز بره
من یه قطره اشک مهتابو می خوام
یه افق نورُ توی جای پاهام
من هنوز شاکر درگاه خدام
من هنوز در به درِ اون قرص ما م
رسم پهلو موندن و سوزوندن روز بلند
رسم موندگار مرگ
رسم گِز گِز من کرختِ حقمم
رسم بی دیار برگ
من هنوز سایه ی تو تو مشتمه
من نمی خوام در برم این پشتمه
این تموم حسیه که با منه
من همینم تا ابد بازم کمه
من یه پهلو از زمستون
فصل سرد
فصل انگشتای باد و
فصل درد
فصل کِر کِر تا تهِ صبح کبود
فصل بی دیارِ بود
فصل از نو گفتن یک شعر نو
فصل زخمی فصل عاشق فصل تو
از همونجا که تموم شد زخم من
نشتری باش و فرو کن اخم من
تو تمومِ غایتای بی خودی
راستی سربذار رو شونم گم شدی ؟
لابد از همبازیات خسته شدی
که سکوت و شب شده روح خدات
بازم از نو یک ترانه سر بکن
این دفعه جای پری دیوم باهات
این قلم حالا پریشون نمیشه
یک کلوم واسه دلِ غصت بگم
نبض من تیک تیکِ حرفم
فکر سرگذشتِ برفم
فکر سرگذشت برفم فکر سرگذشت برفم فکر سرگذشت برفم . . .
روزنه
به دکتر افشین یدالهیاین سوی
نفرت ٬ کرانه ها را با خون خضاب کرده
ابرِ ریا ز جانب راه صواب کرده
پیمانه ای دروغین جمعی به خواب کرده .
آن سوی
اِستاده سحر
با رسم و رای دیگری
در کار گنگ خاکیان
زنهار اگر یاری کند .
شوریدگان بس دیر نیست ؟
آن سوتر ٬ آن سوتر نگر
این سو مگر زنجیر نیست ؟
این سو به سیم خاردار
اینجا مگر تزویر نیست ؟
آن سوتر ٬ آن سوتر نگر
اینجا مگر تردید نیست ؟
این سو به آوار سکون
هر رهروی نومید نیست ؟
این سو غبار آینه
آن سوی شط رو
پا بنه
آن سو که مرز هیچ نیست
آن سو که جان در گیر نیست .
آن سوتر ٬ آن سوتر نگر
آن سوی اوهام قفس
آن سوی که رنج هیچ کس
مستی شب افزون کند .
آن سوتر ٬ آن سوتر نگر
اینجا مگر زنجیر نیست ؟
این سو رواق خاطره
در بند زین شبگیر نیست ؟
این سوی به کام موعظه
این عشق را تحقیر نیست ؟
دیوارها دیوارها
تا بیکرانش بندگی
حصر شب و جا ماندگی
در ماندگی تردید نیست
پای بستِ این سنن
دیوانگی شب رو شدن
هر کس به راه خویشتن
این هرزگی جاوید نیست
شهر ددان یک خانه است
ویرانه است ویرانه است
شهر خموشی مرده است
تو خود صدای خویش باش .
آن سوی دیوار جنون
با چشم خود ما را ببین
ما تکدرختان زنده ایم
ما تکدرختان زنده ایم .
دیماه ۸۲
اهواز