سایه ام بر آب
خوب می دانم
این گِل آلوده
آبیِ من نیست .
وین گذرگاهم
خوب می بینم
این نیاسوده
پای رفتن نیست .
وان نشانی از
شور منزلگاه
خوب می شنوم
لیک زین نُزهت
خاطر من نیست .
شاد می گریم
تلخ می خوانم
فاش می پرسم
در صبوح نیک
راهِ شبگن چیست ؟
شب
نشانی از
روشنی بوده است
سرپناهِ وهم
همگِنی بوده است
هان در این محشر
راز شبنم چیست ؟
رای شبگردان
ترسِ بیهوده است
ای بسا افسون
در زمین بوده است .
تائبانی نیک
گبریانی چند
با سیه پوشان
صورتی بوده است .
صورتِ سایه
صورتِ تردید
صورتِ انســــان
که گُزین بوده است .
من در این
شبزار
راویم امّا
راوی دیدار
راوی لبخند راوی سیمرغ
شب شکن شب یار
آسمان نیلی
روز مهتابین
کس نبود ای دوست
زین سبب گردی
پرسد آیا نِه
یا که مجانین ؟
هم چنان تیره
تُرد پُر آزرم
این شبِ شیرین
این شبح پُر شرم .
ای سحرگاهان
از تو می پرسم
در صبوح نیک
بر رخِ دلدار
راز شبنم چیست ؟
تو حریم سردِ این شب
نمیشه از تو سرودن
نمیشه حتی یه لحظه
از تو و از فردا خوندن
توی بی جائیِ جاده
که تن یخ بسته اسیرم
نمیشه با یادِ اسمت
توی تنهائیم بمیرم .
من همون صورتِ پنهون
توی شبهای درازم
روی عریونیِ جاده
من سراپا التماسم
( به زیارتِ تن تو لب من زائر شب شد
به حکایتِ غم من تن تو تشنه ی تب شد )
تو حریم سردِ این شب
که دلم تنگِ یه رویاست
عشقِ تو چله نشین
سوکِ غوغای شب ماست
توی بی حرفی این راه
این سکوت یه جور معماست
ماهه یخ ستاره تگرگ
این چه جور تعبیر رویاست
این چه جور شبِ بی فرداست
من همون صورت پنهون
توی شبهای درازم
روی عریونی جاده
من سراپا التماسم
من سراپا غرق رازم .
شب از چشمای نازت خیلی دوره
دلم خو کرده با غم جفت و جوره
اگه غصه نذاره با تو باشم
دلم میگه نمیخوام مگه زوره
توی غربت این شب سیاهم
واسه خاطر تو غرق گناهم
اگه بیام نیام واسم دراری
تاریکی تن میشه پناهم ۲
لباس شب نمیخوام
که تنپوشم ترانه است
هوای تازه دارم
که لبریز جوونه است
کرونه بی کرونه
تویی همخون خونه
دلم میگیره بهونه
صدات هنو جوونه
ای سوسن عِطر کهربائی
دنبالم نیای که بی وفائی
فقط صداقتت حقه و ایمون
پنهونی بیا خیالی نیست منو نرنجون ( ۲ )
منو باز جا میذاری
تک و تنها میکاری
صدای هق هقم رو
به روتم نمیاری
مگه سنگه تو سینت
مگه خدا نداری
غرورمو شکستی
پشت پا زدی و رفتی گسستی . ۲
رفتن تو یه خاطره است
از رنگ به رنگ شدن میگه
خورد شدن یه قلب پاک
از سنگبارون قلب تو آره دیگه
نگاه بکن کوه یخم
طلسم من هم وا شده
آب میشی می میری دیگه
کنارت اُستوا شده
رفتن تو یه معجزه است
از پر کشیدن هوس
دیگه دلم تازه شده
گور بابات همین و بس
دل دلکم قربونی شد
دیگه نگو زندونی شد
اما حالا آزادِ از
جهنمت یه جوری شد . . . ( ۲ )
شهریور ۸۴
سنندج
می دونم باز شاکی هستی
از من این منِ شکسته
از منی که روز و شبها
با توئه با توی خسته
می دونم خیال نداری
دلتو گرو بذاری
واسه ی تنِ خمارم
یه وثیقه ی قراری
حالا که خوابت نمیره
شب شده اَد شبِ یلدا
برو بابا دیگه بس کن
قُر قُرُ تا صبح فردا
نبینم گریون چشاتو
اون چشای قرص ماتو
خیلی روشنه حقیرم
واسه اون زیرآبی میرم
که تو شب دلُ نبینی
از توش تنهائی نچینی
ضرب و زورت کُل واسه من
دل شورت کُل واسه من
اما از تموم دنیا
آخ یه ماچت بسه بر من
یه دفعه صدا نیاری
توی تنهائیم بپیچه
یه دفعه هوا نیاری
دل تنگم بدهیشه
یه دفعه نوا نیاری یه دفعه شفا نیاری
این دفعه خدا بیاری
از ازل تا به همیشه
اینه اصل و رگ و ریشه
اینم تازه هفتمیشه
نگو که نباشی بی تو چی میشه ؟
روز اول هفتمیشه
هفته ها سنگه نمیشه
دل تو شکسته میشه
نه که این سر آخریشه
این دنیا خسته نمیشه
میکَنه با داس و تیشه
دلی که سنگی نمیشه
دیدی که گفتم سیریشه
تا رو خاکی یادته بدجور حالیشه
(( تو هم از نسل قدیم ترائی می بینم ))
کُرکُری خوندن یکیشه
ماتِ ماتی نگو پاتی
که آخه مهره نداری
یه سرباز تک پیاده
بدونِ اسلحه ساده
توی خونه ی سیاه
گیج و فتاده .
بعدِ تو بعدِ من و تو
خیلی ها میان و میرن
اما هیچ وقت نمی فهمن
یه جورائی گیرِِ گیرَن
باز دمم گرم بشمار زنگُ بزن
ما که وقت داریم شعار شعار بدیم
هم فکر و وقت و وسیله
بندا بیرون صدا رُ
هوار بکش سهمِ خودت
کهکشون خیلی بزرگه
بگو تا نکندتت
که خیلی دیره
خیلی دیره .
تو شبیهِ همه حرفات
ابرِ دلتنگِ بهاری
ساده مثل نور و بارون
با شبا کاری نداری
تو شبیه گریه ی من
بغضِ آغاز شکفتن
ساده مثل هجرتِ تن
از تو خوندن از تو گفتن
دل شبرنگِ زمستون
وقتی برف رو شونه هاشه
دل تنهائی می میره
که سپیدی گونه هاشه
اون چشاشو که می بنده
می بینه برفا بخارن
همه حرفای زمستون
تا سر هُرم بهارن
یکه خاکه خاک بودن
میشکفه تنهائیامون
شاید تقدیرش همینه
رنگ به رنگ شه تو نگامون .
میخوام از خودم برم
تا به خودِ خود برسم
آخه هرزه شد همه وقتای ما
من سراپا هوسم
هیچ به هیچ
سالای قحطی
دله رو گذاشتی رفتی
تو نگفتی که می اُفتی
تنِ بی روح زُمُختی
آره هرزه شد همه خاکِ تنم
دل تنهائیم می میره
تا به گوشت نرسه هرجا که هستی
واسه موندن شاید دیره
شاید دیره اما
وقت ما مقدسه
هر لحظه فقط یکی
تا که به آخر برسه
فقط یک بار می میری
پس نلرزون دستاتو
حل شو تو سبزآبیا
قورت نده این حرفاتو
تو شبیه همه حرفات
ابر دلتنگِ بهاری
ساده مثل نور و بارون
با شبا کاری نداری . . .
کارت تمومه
صدا کدومه
نوا نوای
بوسه و کومه
نگا کدومه
چشا جنونه
تنها می مونه
غم تو ویرونه
غما که مردند
دلا که خوندند
چشا سرودند
خون توی خونه
دستا جوونه
دلا جوونه
دلِ دیوونه
غربت حرومه
زده جوونه
خنده رو گونه
بخت سیا هم
هیچوقت نمونه
او در کنارم
زمان کدومه
کنار دریا
فاصله شومه
صدا سروده
نگا چی بوده
لبای وحشی
شب هر چی بوده
امروز که مرده
امشب کدومه
دلم سپیده
دلش یه دریا
تنم یه ساحل
اون موج حرفا
حرفِ یه رنگی
حرفِ خدائی
اونورِ سرما
شبا کجائی ؟
گرمه صنوبر
برگا می رقصند
آبیِ آبی
ابرا می ترسند
دلت عزیزم
هیچوقت نگیره
دلم که گرمه
پیشت اسیره
الهی هیچوقت
سرما نگیری
خنده رُ لبهات
برده اسیری
هوا دل انگیز
خنک بهشتی
نوای دریا
چه سرگذشتی
روز بهاری
روز بهشتی
خدا سروده
چه سرنوشتی
بدی ریز ریز
زمان ریز ریز
دلای برفی
از عمق پائیز ( ۲ )
تو تنهائی مثِ
شب های تکرار
کُنجت خلوت ترینه
نازنین یار
تو که بارون ترین
ابر سخائی
نگاهم کن بگو
بی ما کجائی ؟
تو در پیشم ولی
دور از تلاطم
تو اون موجی که ننگش
خواب و آروم
تو رو دریا میگم
آبی ترینم
یه پهنه پر ز احساس و خروشی
واسه خاکی ترین مخمل نسوزی
تو سبزی باقی و در خود خموشی
یه پارچه شوری اما
بی هیاهو
صدام کن من که خوابیدم
چشات کو ؟
لبای ترس و وحشت
آخرینه
تهِ گرما و احساس
اولینه
شبام پژمرده شد بی اسم نازت
هراس آخرم اون یکه رازت
تو محزونم نکن لبخند پرواز
فراموشم نکن آبی ترین راز
بگیر و خنده کن بشمر هوا رو
دستم قلبم دلم این بی نوا رو
که تنهائی توی
خونم نجوشه
صدام بی رونقه
لبهام خموشه
تو تنهائی ولی
من در کنارت
اگرچه خُرد و کوچک
در جوارت
میگم حالا که لبخندت ولو شد
همه حرفام چرند بودش یهو شد .
۹ / خرداد / ۸۵
لنگرود
دلبر همنفس من
تو که شادی به ترانه
تو که دلتنگیمو دادی
به شب و شور و بهانه
تو که ناز قصه هامی
همصدامی پا به پامی
توی این برزخ تردید
تا تهِ جنون باهامی
تو که هدیه ی خدامی
گل سرخ آسمونی
آبی و آبی ترینی
آره اینی تو همینی
برترینِ این زمینی ۲
دلبر همنفس من
تو که پرواز بلندی
تو که آئینه ی لبخند
به تن ساز و کمندی
تو که راز غصه هامی
هم ترانه هم نگامی
توی تردید دل منگ
یه یقین نازنینی
تو عزیزترین عزیزی
تو فراموشی دردی
تو امیدی و نویدی
پس چرا ما رو ندیدی ؟
چرا خورشیدُ کشیدی
تو دلم با ریشه چیدی
با تبرزین یه نیرنگ
یه هویی تو سر رسیدی
آره اینی تو همینی
تو سزاوار زمینی
برترین این زمینی ۲
توی هر تیک تیکِ ساعت
یه عالم ستایشه مقدسه
من نمی خواستم بگم
اما صدات برام بسه
تکیه گاه بی نشونت
مُرد و از این دورا رفت
تا آسمون
من نمی ذاشتم برم
اما ستاره بودم و بردن منو
به کهکشون
همه این حرفا یه حسه
حس داغ و سرد سوزن
حس کم نبودِ عشقه
حس کم نبودِ یک زن
من یه بازیگر نبودم
حتی تو خیال شهرم
من هنوز ساده دلم به جون رویا
من هنوز ابوذرم تا خود فردا
من نمی خواستم بگم
اما گذاشتی توی دستم
توی تقدیر سپیدم
توی انگشت سیاهم روز ماهم
من یه لحظه صد سبد روح واسه تن
من یه لحظه مرگ افلاطونی زن
یه شرابِ مونده رو دست خراب
یه حرومی بی نشونی بی صواب
من هنوز گنگم به جرم خاطره
من هنوز سردم بذار شب باز بره
من یه قطره اشک مهتابو می خوام
یه افق نورُ توی جای پاهام
من هنوز شاکر درگاه خدام
من هنوز در به درِ اون قرص ما م
رسم پهلو موندن و سوزوندن روز بلند
رسم موندگار مرگ
رسم گِز گِز من کرختِ حقمم
رسم بی دیار برگ
من هنوز سایه ی تو تو مشتمه
من نمی خوام در برم این پشتمه
این تموم حسیه که با منه
من همینم تا ابد بازم کمه
من یه پهلو از زمستون
فصل سرد
فصل انگشتای باد و
فصل درد
فصل کِر کِر تا تهِ صبح کبود
فصل بی دیارِ بود
فصل از نو گفتن یک شعر نو
فصل زخمی فصل عاشق فصل تو
از همونجا که تموم شد زخم من
نشتری باش و فرو کن اخم من
تو تمومِ غایتای بی خودی
راستی سربذار رو شونم گم شدی ؟
لابد از همبازیات خسته شدی
که سکوت و شب شده روح خدات
بازم از نو یک ترانه سر بکن
این دفعه جای پری دیوم باهات
این قلم حالا پریشون نمیشه
یک کلوم واسه دلِ غصت بگم
نبض من تیک تیکِ حرفم
فکر سرگذشتِ برفم
فکر سرگذشت برفم فکر سرگذشت برفم فکر سرگذشت برفم . . .
این سوی
نفرت ٬ کرانه ها را با خون خضاب کرده
ابرِ ریا ز جانب راه صواب کرده
پیمانه ای دروغین جمعی به خواب کرده .
آن سوی
اِستاده سحر
با رسم و رای دیگری
در کار گنگ خاکیان
زنهار اگر یاری کند .
شوریدگان بس دیر نیست ؟
آن سوتر ٬ آن سوتر نگر
این سو مگر زنجیر نیست ؟
این سو به سیم خاردار
اینجا مگر تزویر نیست ؟
آن سوتر ٬ آن سوتر نگر
اینجا مگر تردید نیست ؟
این سو به آوار سکون
هر رهروی نومید نیست ؟
این سو غبار آینه
آن سوی شط رو
پا بنه
آن سو که مرز هیچ نیست
آن سو که جان در گیر نیست .
آن سوتر ٬ آن سوتر نگر
آن سوی اوهام قفس
آن سوی که رنج هیچ کس
مستی شب افزون کند .
آن سوتر ٬ آن سوتر نگر
اینجا مگر زنجیر نیست ؟
این سو رواق خاطره
در بند زین شبگیر نیست ؟
این سوی به کام موعظه
این عشق را تحقیر نیست ؟
دیوارها دیوارها
تا بیکرانش بندگی
حصر شب و جا ماندگی
در ماندگی تردید نیست
پای بستِ این سنن
دیوانگی شب رو شدن
هر کس به راه خویشتن
این هرزگی جاوید نیست
شهر ددان یک خانه است
ویرانه است ویرانه است
شهر خموشی مرده است
تو خود صدای خویش باش .
آن سوی دیوار جنون
با چشم خود ما را ببین
ما تکدرختان زنده ایم
ما تکدرختان زنده ایم .
دیماه ۸۲
اهواز
شب و اندیشه ی وهم
شب و مقدار سکوت
رنگ خاکستری ثانیه ها
گنگ شدن محو شدن مرثیه ها
سرِ تا روز بلند
سر پژمرده ی خند
سر هر کار پر از اطمینان
شب آهو شب اهلی هر آن
اگر از حکم بپرسی
حکم آخر مرگ است
حکمی از لای جنون
تا به اندیشه و خون
سرِ پا بودن تا صبح گریز
بی خیالی پرهیز
ثانیه ثانیه ی لبخند است
فرصت پیوند است
نگریز از من و دل
این من اینجا تنگ است
لحظه ای پا برجا
قرنها در سنگ است
کاری از شب ناید
روز با غم زاید
ساکن شهر بهی
عشق را فرساید ۲
شب و اندیشه ی وهم
شب و تندیس سکون
رنگ بی جای تنی مسخ شده
تا به اندیشه و خون . ۲
خون به غایت ساده است
می پریشد مهتاب
یک دم این ننگِ جنون
می فروشد این خواب
خواب سردادن به تو
خواب آن یافته ها
سوکِ هر شام بلند
بی ستاره پیوند
بسته پا جان تَهی
جان که نه رسم گریز
سوی بی سوی خدا
از فرو اوج حضیض
کلک صبح بیفزوده به خورشید
تا گریز شب و هیچ
یکه نام دِهنِ ساده پریش
خاک زین بستر و پیچ
پیچ و یک تاب پر از تنهائی
شب و افسونِ تب و کرخواهی
سالکِ جمعه فروش شهر خُم
شهر بی آر سخن کج راهی
لازم است یک کلمه مسخ شوم
تا در آغوش سخن جان نگرم
لحظه ای بی نگه از صورت و دید
تا فراسوی گنه تا امید .
ا . راغب
بهمن ۸۵
رِنگ تاری خفته بر مضراب غم
سازها بی رونقند از بیش و کم
از درون نای ها خیزد صدای مبهمی
که فرو شوید به دل رنج عتاب زیر و بم
کاخرین دستی که بر پرده به یک گیتار شد
در همان دم مرد ناطور شد در پیش هم
زخمه ها سوزند ضرب و دهل ها آوای جنگ
صورتی بودیم ما و تک نقابی دم به دم
چنگ و بربط ها شکستند در حریم انجمن
حالیا شیطان بخندد بر مترسکهای جم
ای خدا ظلم است که بر معنی انسان می رود
هر کجا سوز دل و آه جگر از این ستم
راغب این نکته بدانستی تو صورت فاش کن
فاتحان ریزند با دهشت به هر جا زهر و سم