بانوی تن طلائی
ای همه ی وجودم
ای که نگاهِ نازت
بسته به تار و پودم
بانوی تن طلائی
تـرانـه و سرودم
با تو چه شاعرانه
بی تو کسی نبودم
بی تو هماغوش شب
دلبسته ی سیاهی
گیجم و مات و مبهوت
ترس و تهِ تباهی
بی تو تمام روزا
در پیِ جادو بودم
شبای سنگین و سرد
لب بسته با سکوتم
با تو یه دریا عشقم
موندنیِ همیشم
وقتی میگی کم میشم
ویرونم و بی ریشم
با تو یه دنیا شادی
بی تو منم زیادی
بانوی تن طلائی
خنده به لبهام دادی . . .