در ابتدا یک رباعی زیبا از دوست عزیزم آقای هادی صداقت :
نه از دل خاک بود و نه از افلاک
این دشمن ناپاکی از شستن پاک
مهمان همیشه ی لب و دندانت
خوشبخت ترین عاشق دنیا مسواک
http://www.louzi.persianblog.ir
بر نشسته آرام
روی این تلّ بلند
سایه اش اُفتاده
راست موزون ساده
پای او در خاک است
صورتش غمناک است
تک و تنها بر تلّ
بس که او شبناک است
روی در روی اُفق
دستش افکار بلند
قلبِ او جای دگر
پشتِ شبهای نژند
قلمش هر دانه
دانه دانه شنها
نفسش ببریده
پای این شبگِنها
سرد و افتاده به خاک
نغز و نو او به پگاه
سرفراز است گر چه
اوفتاده به نگاه
می طراود شبها
در شبان او بالا
روی کوهی ساده
مَه به او جان داده
سنگِ لاکپشتی ما
رنگش از من و تو سیاه
جای او ساکن تا
دل اون نشه تباه
اگه از تلّ بیفته
کنده شه جنب بخوره
اصلا اون غم نداره
بازم شبا رو میشمره
ستاره ها رو میشمره
پائیز ۸۲
اهواز
خوشحال میشم اگه با من تبادل لینک داشته باشی